Er zijn van die dingen die ik nooit zal begrijpen. Neem de timmerman die we hadden gevraagd om de ramen in ons huis te vernieuwen. Toen ik hem belde was hij enthousiast, zo enthousiast dat hij de volgende dag met twee man voor de deur stond, al zei hij er meteen bij dat hij de eerst komende vijf weken geen tijd zou hebben, omdat hij met een flinke klus zat. Maar hij zou in ieder geval een offerte maken, zodat we wisten wat het zou gaan kosten.
Het was een behoorlijke opdracht: Een viertal dubbele grote ramen en twee balkondeuren aan de voorkant die vernieuwd moesten worden en van dubbel glas voorzien, plus de ramen en deuren van een nieuw te bouwen halletje en de werkkamer aan de achterkant. Ik schat al met al zo'n 2,5 miljoen forint, een dikke tienduizend euro. Zo niet meer.
Ik schat, want een begroting hebben we nooit gezien. De timmerman gaf tal van goede adviezen en maakte een buitengewoon aardige, en bekwame indruk. Hij vertrok met een bladzijde vol maten, en dat was min of meer het laatste dat we van hem hoorden.
Telefoontjes bleven onbeantwoord, op één SMS'je reageerde hij wel, met de belofte de volgende dag terug te bellen, maar niets. Nog één keer hebben we hem te pakken gekregen, en wederom beloofde hij twee dagen later écht met de begroting te komen, maar niets.
Het is ons eerlijk gezegd nooit eerder overkomen, maar van anderen ken ik legio vergelijkbare verhalen: een vriend die maanden geprobeerd heeft een bobcat, zo'n klein buldozertje, te huren en iedere keer weer beloofde iemand hem de volgende dag met bobcat en al voor de deur te staan, en steeds weer zat hij vergeefs te wachten.
Ik heb er geen verklaring voor, zeker in het geval van de timmerman niet. Een opdracht van 2,5 miljoen laat je toch niet zomaar schieten, zeker niet in een periode waarin het niet zo goed gaat in de bouw. Misschien is hij ziek geworden, maar dan had hij dat natuurlijk best kunnen zeggen. Het zou ook nog kunnen dat hij het teveel werk vond, en dat niet durfde te zeggen, maar aan de andere kant: we hadden zijn naam van onze buren, waar hij ook alle ramen vervangen heeft. Mooi werk, ik kan niet anders zeggen.
Maar uiteindelijk ben ik er niet helemaal rouwig om. Geinspireerd door het Nederlandse idee van voorzetramen (hier niet te krijgen hebben we inmiddels zelf een andere oplossing bedacht, waarbij we de bestaande ramen van nieuw dubbel glas hebben voorzien. Het ziet er goed uit, en kost vermoedelijk maar een fractie van wat het anders gekost zou hebben. Het spaart bovendien enkele bomen het leven. Maar toch, ik zal het nooit echt begrijpen.
3 opmerkingen:
Mijn indruk van binnenuit is dat de bouw helmaal geen moeilijke tijd doormaakt, behalve als ik denk aan het tekort aan vaklieden omdat de Roemeense gastarbeiders tegenwoordig thuis nog beter verdienen.
Niks bijzonders Runa,
Ik woon al acht jaar in dit chaotische land en maak dit soort dingen aan de lopende band mee.
Kan (en zal dat ook nog wel eens) er een boek over schrijven.
Het helpt wel als je met de teleurstelling kunt leven, en de ervaring meenemend, nodig je voortaan vijf verschillende bedrijven uit voor een offerte.
Heb je er wellicht één die wel (ooit) aan het karwei begint.
Kace
Ach, ik woon al veertien jaar in dit land, en moet zeggen dat ik dit soort zaken eigenlijk betrekkelijk zelden mee heb gemaakt, ondanks het feit dat ik ooit iets in onroerend goed heb gedaan en al met al iets van zes huizen heb laten opknappen.
Een reactie posten